SI E SHIKOJMË PËRULJEN E ARIANIT SLLAMNIKUT
Në emër të kujtë fletë…
Njerëzit, për të cilët karakteristike është servilizmi dhe përulja, përshtaten keq, gjithashtu, ndaj kombit. Ky e ndjen veten komodë vetëm duke i plotësuar urdhërine e dikujt tjetër
Sllamniku kishte ndryshuar natyrisht. Ishte gdhirë me tjeter kombësi, me tjeter gjak. Sa për emrin, atë do ta mbante Selam! E para nën zhgunin e kryezonjës shfaqej natyrisht ambasadorja, e ashpër, shpërfillëse, por edhe më e egër si më parë, prirej zakonisht nga pushtimi 540 vjeçar. Për ta ambrojtur bërthamën e perandorisë së ardhshme osmane, i dyti nga servilizmi dhe nënshtrimi, sikur nuk do të arrinte dot kurrë të ndahej prej bërthamës osmane. Ajo mund t’i dukej Sllamnikut si engjëll shpëtimtare, e po aq si demone, për të tjerët, me ato brirë kuçedre e me misterin në vështrim.
Ҫ’ndodhi? Si u morën vesh? Në ç’gjuhë i foli zymtori Arian Sllamniku, ambasadorës kur i tha fjalët e famshme.
Një element armik në Dardani, shprehet përpara ambasadores, shprehen se:
“Të gjithë shqiptarët honë e donë janë me turqinë!”.
Ky do të ishte epilogue i trishtë, i ngjashëm me gjurmët e gjakut, që dëshmonin se ushtria turke e thyer, edhe duke ikur, linte pas vetes testamentet e lënë përgjysmë dhe shenja të murtajës.
Kësisoj i pati dyert e hapura ambasadorja turke për të kthyer rishtash në pushtet ish-bashkpunëtorët e vet, bashkfajëtorë në gjitha dallaveret e shëmtuara të kryera në Dardani qysh kur erdhi në fuqi Erdoani. Nga ana tjetër ambasadorja duhet të krijonte sa më shumë servilë, të poshtër dhe spiun se kështu na duan turqit.
Për shfaqjet e huaja në formën servilizmit, Sllamniku tha shumë gjëra në dëm të kombit. Tek ne talljet me traditat e kulturën tonë janë të shpeshta. Duhet bërë krahasime me disa fenomene që po ndodhin tani në botën shqiptare të brendëshme, sepse tani aty ka një gjëndje kautike. Njeriu shqiptar shprehë për kombin është një tradhti kombëtare që shpreh para mediave.
Sot disa shqiptar u janë nënshtruar më shumë se kurr zgjedhës së tiranit. Kjo kthesë e befasishme e politikës së ambasadorës është sheshazi një sfid që i bëhet kombit shqiptar, i kërcnuar në pavarësinë e tij. Është pikërisht kjo sfidë zanafilla e servilizmit së fundit dhe e pasojave që do të na ndjekin atë dhe ne si komb tërë jetën…
Nënshtrimi del në skenë në ato raste kur duhet se vlera e cilësive personale të individit të dhënë mund të vihet në pikpyetje ose kur shfaqet mundësia e humbjes së vetëvlerësimit nga gjaku i prishur. Nënshtrimi mund të bëhet gjithashtu shkak për largimin nga realiteti shiptar.
Vetëm një i rrallë shqiptar i vëmendshëm mund të t’ju shpjegojë pse ARIANIT SLLAMNIKU vepron me pamendje në kokë. Disa procese të menduarit ndodhin jashtë fushës së vetëdijes së tij; megjithëse se ky nuk është në gjendje që në një farë shkalle ta koncentrojë me pavetëdije vëmendjen e tij. Si njëra, ashtu edhe tjetra, sidoqoftë, në pjesën më të madhe i përkasin sferës së pavetëdijës antikombëtare.
Që popujt të mund të çlirohen nga zgjedha e ndonjë ideje duhen shekuj ose revulucione të zhurmshme dhe nganjëherë duhen edhe njëra edhe tjetra. Shqiptarët nuk i ngelet gjë tjetër veçse të numërojë bëmat e atij servili apo tradhtari e të cilave ai bëhet vetë.
Poshtë ambasadorës, grykësi qe i detyruar të rrinte shtrirë me fytyrën poshtë në një pellg të ndyr ujrësh të zeza, goja e Sllamnikut e mbushur me produktin e pagopësisë së ligështisë së vet. Akoma më thellë flatë në emër të një kombi, heretiku gjak prishur qe mbyllur në qivure të përflakura të kësaj ambasade, i dënuar në zjarrin e përjetshëm shqiptar. Dhe kështu vazhdonte … duke pështyrë mbi kombin e vet e duke bërë keq e më keq, sa më thellë të zbriste duke ulëritur.
