ANTIKASTRIOTASIT MBLIDHEN NË XHAMITË E SHKUPIT…
Shqiptar përmendu nga amullia ndryshe e keqja shqiptare nuk ndalet…
Nëse dikush ndërtonë diçka të bukur dhe pastaj e mbushim me plehra. Jeta jonë rrjedh nëpër shtratin e paradokseve dhe kushdo që është përpjekur, po përpiqet, a do të përpiqet të korrigjoj diçka, shpallet plangprishës e i çmendur, prandaj, i madh e i vogël në ILIRID turren për ta futur në një karantin të vëçantë. Në çmendinë!
Që kur Shqipëria quhet Shqipëri, Skënderbeu është burri që tregoi atë si kombë e shtet më vete, nga më të fortët në Botën e asaj kohe, gjatë një lufte të paprerë prej njëzet e pesë vjetësh; dhe formoi nyjën e kreut ku mund të lidhej filli i historisë së saj për kohët e pastajme. ILITRIDA po përjeton sot krizën e thellë politike si të viteve njëzeta të këtij shekulli.
Midis shokëve të Skënderbeut është i vetmi që s’gaboi kurrë në asnjë punë, është i vetmi që s’u mposht kurrë nga kuçedra turke, as nga lakmia, që s’diti kurrë ç’është dredhia. Ai qëndroi gjithnjë i fortë e i patundur si shkëmbi…
Unë dua të them diçka, por goja, buzët, nuk m’u bindën në vend që të flasnin, ato lëshuan një të qarë të ngjirur. Ajo që ka ndodhur në Shkup, në gadishullin shqiptarë ishite shumë larg përfytyrimit. Është zbuluar vetëm një pjesë e tradhtis, por shtatorja Skënderbeut erdhi e plotë, kurrsesi. Dhe, me sa duket, u zbardhë njëherësh. Do të mjaftonta kronika e përdhunimit nga ndonjërën prej xhamive të Shkupit, për ta shtyrë harrimin përgjithmonë.
Nga njëherë më dukej sikur po dëgjoja zhurmën e shpatës së tij. Thundra e kali gjëmonte, rrëshqisnin, nxirrnin shkëndija nëpër gur. O Përendi, ç’kohëra të prapa që erdhën! O Përendi, ç’shenja të zeza dhe ugurzeza PËR Iliridën! Çdë gjë në këtë kohë për shqiptarët bëhet së prapthi.
M’u duk sikur se po buzëqeshte me vete, që tregonte mundimin e tij. Ne çka, të përgjumur. Shkupi i Iliridës ishte pushtuar nga tradhtarët. Kjo do të thotë se në Shkup kishte ushtarë të huaj turqë të përzier me shqipfolsa. Ne nuk mund ta kuptojmë dot se ç‘do të thotë Shkupi i lirë, sepse ju të Iliridës po rriteni në robëri. Në asnjë mënyrë s’e kuptoja dot se si mund të sëmurej një qytet i tërë, një popull i tërë. Domethënë s’ka as shqiptarë, as gjak shqiptari? U kalbën burgjeve dhe u vranë shumë shqiptarë, me emrin e tij në gojë. Na dha zoti një ATËLETË, një SKËNDERBE që rrinte gjithmonë i drejtuar drejt qiejve, një krah anglezi dhe amerikani, tani pritni kur afroaziatikët kur do t‘ju hedhin mjekrra, qime, thonjë, gjak e hundë turqish e arabësh.
Do të doja të flisnim pas dhjetë vjetësh përseri edhe njëherë për këtë shkrim. Nëse atëherë, siç më duket fatkeqësisht patjeter që të kem frikë se jeta e tyre në Ilirid po turqizohet në aspekte negative. A ka shqiptar që do të guxonte të kundërshtonte shqiptarisht, sjelljen e Predikimit islam, të themi fjalin:
“Rrezisto të keqen!”.
Është jashtë çdo logjike shqiptare, si rrallëherë në botë, përdhosja u përdorë si armë lufte në ILIRID kundër vetë shqiptarëve, veçanërisht në Shkup, në 28 nëntor të vitit 2006. Dhe jo vetëm kaq, ai përpunuar si strategji. Trillimi se ishin hoxhallarët shqiptarë, ata që kishin bashkpunuar me Turqinë osman kundër të madhit Skënderbe. Qëllimi i përcaktuar qartë: thyerje e plotë morale e kombëtare, që përtrihet vetvetiu në disa breza. Psikozë e ndërsjellë atë, bir, nip, vëlla, motër, grua e fis, prej kohësh: të shitur e tradhtarë, të blerë, të shitblerë.
I hapëm rrugë, qenit anadollak! Pesë shekuj robërie kishin përseritur këtë thirrje. Krijohet përshtypja se shqiptarët ishin ndarë në dy pjesë. Duhet nxjerrë nga ky terr e nga kjo përgjumje dhe nga ky rrugtim drejtë arkivolit.
Ende pa u fashitur zhurma turke për ta ndërruar historinë, një murmurim hijenash të pafundme dhe më njërin gishtë të ngritur përpjetë në ndërim të fantazmës turke apo arabe zotëroi kudo. Kjo vjen, me sa duket, ngaqë, si rrëfimi historik, si ai mitik, vuajnë mos kryerja e detyrave ndaj atëdheut. E veçanta e moskryerjes së detyrave është se ajo, vetëm është e pandreqshme, por nuk mund të jetë veçse e tillë. Me fjalë të tjera, ndreçja, moskryerja në këtë rast do të bien ndesh me arsyen e të qenit shqiptar.
Kishte kohë që më mundonte enigma e të parit, mjekërrzinjëve arabë dhe shqipfolësve. Më mundonte sidomos shpjegimi i verbërisë, prej së cilës trembeshim të gjithë. Kjo frikë vinte ndoshta ngaqë pjesa më e madhe e mallkimeve që drejtoheshin gjithmon kundër syve tanë, të parit dhe heroit tonë SKËNDERBE. Heshtja rreth e rrotull dhe njëfarë shkretimi i udhëkryqeve nuk tregonte gjë tjeter veçse afrimin e shpejtë të saj. Nuk dukeshin as zëra njerëzish, as bulërima kafshësh.
Pesë shekujt e robërisë kishin përseritur këto thirrje të dytë. Daullët, zërat e zvargur të hoxhallarëqve nga minarët kishin punuar për turqinë.
Ç’bën vallë kështu të paudhët.
Antiskëndërbegasit mblidheshin ne njërën nga xhamit e Shkupit, ku një hoxhë “shqiptar” një pjesë të predikimit ia kushtonte njollosjes së Skënderbeut. Cilsohej kaur, agjent i Europës së krishterë dhe antishqiptar. Ndërkaq, në sheshsin “Çair”, në Shkup, u mblodhëm me dhjetëra e mijëra shqiptarë, të dehur nga ngazëllimi i parë, të përlotur, përqafoheshin me njëri tjetrin, përpara shtatorës së porsazbuluar të Gjergjit. Fill pas ceromonisë, befas kujtohen se kanë bërë një mëkat, rreth një shqiptarë të ligë, shpirtë shitur e tradhtar, u kthyen të përkulur, te xhamia ku vite me radhë ishin dëgjuar fjalët më të poshtra, më të zeza kundër heroit kombëtar Gjergj Kastriotit.
Kanë kërkuar ndjesë për brohoritjen për Skënderbeun tek hoxha i mullarit, natyrishtë, për pabesinë e tyre dhe natyrisht ky far hoxhë zagari turk i ka pritur me plot mallkime e qortime. Ishte e qartë se ky ngushëllim i gabuar mëtonte të përligjte mëkatët e shkuara, ndër të cilat fajin fatal: flitrin me robërinë. Zanatçinjtë e vjetër turq. Për të plotësuar tablon e testamentitë të lënë përgjysmë. Mbetjet turke së bashku me Turqinë vazhdojnë t’i nxiste shqiptarët kundër vetë shqiptarëve.
