NJË QEVERI “PROSTITUTASH”
Si një dukuri e vonë, Edita Tahirit t’i humbet e drejta si shqiptare dhe si qytetare!!!
Është e vërtetë: ne e duam tradhtin dhe servilizmin, por jo sepse jemi mësuar me tradhtinë, por sepse jemi mësuar me jo dashurinë ndaj atdheut.
Krimi nuk ka atdhe. Tradhtarët shqiptarë të çdo lloji, përpara se të jenë armiq arketipalë të shqiptarëve, janë armiqtë numër një të kombit shqiptar.
Po afrohej mesnata, koha që, kushedi pse, na dukej tani më e rrezikshmja. Te Ura e Ibrit, Fantazma del nga trupi i Hashimi, si nga streha e vet. Pastaj ngrihet dhe i përngjanë si dikur motit “Murit të Berlinit”. Dhimbje e habi për tradhti të padëgjuara.
Si është e mundur që ky popull të ketë prodhuar në të njejtën kohë kësi antipode, modele jo të martirizimit dhe modele të turpit dhe të tradhtisë kombëtare? Një qeveri e lindur për të qenë “skllav” dhe për herë i ka vënë vulën e turpit fjalës “atdhe”. Ky ishte gjenialiteti i tyre. Gjinialiteti i një mashturese të së keqës. Nuk mund të gjesh shembull tjetër që një pushtet të ketë shkatërruar, sakrifikuar dhe tradhtuar, në kohë lufte e paqeje, vendin dhe popullin si Edita Tahiri dhe Organizata Pronto…!
Ndërsa… vitet kalonin… Ndarja e Mitrovicës thellohej… Muri sa vente bëhej zotërues në dhe të huaj!
Tablloja aq e përbindëshme për fatin e saj, sa që themelet e murit serb po ngriheshin mbi flijime dhe tradhtish nga një mendje djallëzore dhe kriminale. Mirpo për të gjithë këtë, Hashimi e Tahiri kanë një qetësi tronditëse. Përgjegjësia historike për fatin kombëtar së pari bie mbi ata që gjenden në ballë të tij, por edhe mbi gjithë pjestarët e tjerë që kanë heshtur ose janë pajtuar me fatin e lidhur…
Dhe ja se ku hynë votuesit e Drenicës, në Mitrovicën e çliruar, dhe ja ku e sollën atë… Kaq do t’i duhej retorikës së votuesve drenicakë, për të hedhur një hije të rëndë mbi çështjen së Mitrovicës, sa herë që shfaqej në horizont. Kurse pezmi tetëmbëdhjetë vjeçar ndaj këtij qyteti, kinse për ta mbrojtur, pas pritjes me durim të orës së vet të hakmarrjes, do të ishte i mjaftueshëm për të ushqyer tradhtinë e pafundme, siç shihet më në fund ndarja e këtij qyteti. Edita vazhdon të tallet. Vazhdonte të tallej me Mitrovicën edhe pas ndarjes? Po. Tingëllon e pabesueshme. Një qytet dënohet me vdekje dhe vazhdon të tallet. Me kë, me vdekjen? Me Mitrovicën e saj.
Ishte pritur ndoshta, diçka e ngjashme, bashkimi i Mitrovicës me Serbinë, diçka e njejtë në thelb, por e ndryeshme në formë. Unë ju drejtohem juve, zotri drenicakë, duke i bërë thirrje ndërgjegjës suaj morale, në tagrin që ju jep detyra e shenjtë ndaj atdheut, që të keni diçka të ngutshme dhe energjike, për të ndaluar këtë krim dhe për të ndaluar këta njerëz që ju i zgjodhët. Në emër të Mitrovicës, Debëlldes dhe në emër të kufirit me Malin e Zi, unë po ju drejtohem, me shpresën dhe besimin se do të më kuptoni drejtë.
Çfarë është kjo gjendje ne që po e përjetojmë, vorbullën e këtyre pushtetarëve që hungërinin si kafshë amfibe më trajta njërezish? Në të gjitha baladat, lajmin e zi e jep shemri i këtij muri të “madh”, në kushtëzimin e përsosur të një fantazme, do të niste endjen e saj nëpër të gjitha trojet shqiptare… Ç’është kjo fantazmë këtu? Dramen tragjike po e vemë në skenë? Të tjerët ishin përpjekur që ta mbronin Mitrovicën, në fund të fundit, Zajednicën e kishin krijuar vetë organizata pronto e Drenicës. Si, dhe ku, u katandisë, kjo qeveri hajdutësh e moldavesh… Në historinë e Mitrovicës nuk ka pasur periudhë tjetër të një tradhëtie të till të bërë kundër shqiptarëve nga vetë shqiptarët, si kjo e këtyre tetëmbëdhjetë vjetëve. Këtu qëndron mister i saj, një valle sllave pa muzikë, me trokitje takash e më krahë ndërthurur, që Dardania s’e kish par qysh më 1912, pas marrjes e Mitrovicës e rrethuar nga serbët.
Ngritja e një muri…! Ndjesitë e habitshme nuk na ndahen. E keqja, që në këtë rast identifikohet me Evropën kurvë, duket sikur mbështjell ekzistencën me vdekjen e një qyteti dhe i jep asaj murin ndarës. Fakti i shpeshtësisë dhe përhapjes së lajmit mbi tragjeditë që po na ndodhin mund të ngopë ndjeshmërinë e votuesve drenicakë dhe t’i bëjë të pa ndjeshëm ndaj asaj çka ndodh. Në një menyrë u mësuan me të keqën dhe nuk i bën më përshtypje, truri i tyre nuk i ngacmon që të reagojnë.
A, edhe më parë kishin ndodhur nga Esat pashët, dhe më pas menduam se nuk do të ndodhin më kurr, që, ashtu si një qenie e frikëshme, Edita e Tahirit, që, nën dritën e projektorëve të mbrëmjes, del papritur nga mjegulla e saj, kuçedra “shqiptare” plakë të shfaqej befas natyrën e saj, për të mos thënë kthetrat e saj në ekranet televizive:
“Ne nuk mund t’i ndalim atje në VERI ndërtimet e egra e aq më pakë një mur ndarës!”.
Ҫ’farë pushteti… O! Ta… me falë për shprehjen!
Një fantazmë “shqiptare”, e trishtuar thellë, tradhtonë vetveten kur është e shitur e të shitblerë. Fantazma ka një mënyrë të veçantë për t’u kapur pas tradhtisë, sikur dëshiron ta shtyp Mitrovicën dhe ta mbytë nga xhelozia për të mos qenë më asnjëherë shqiptare. A, kjo shtrigë e dinë shumë mirë se ky qytet i Isa Buletinit është tradhtuar e shitur. Këtë marrëdhënje me atdheun njeri – komb, më qartë se gjithçka e jepte vënia përballë me robërinë dhe vdekjen. Ndërsa përballë vdekjes Edita i nënshtrohej një fati të detyrueshëm, tradhtisë e mashtrimit e jo kombit, kjo që ngjante aq shumë më tepër se robëria. Po kjo s’ndalej kurr së tradhtuarit, ulërinte me zë bushtre natë e ditë dhe popullit dheu i dridhej nën marshimin e saj të rëndë për tradhtinë e atdheut.
Deri më sot, ta duash atdheun dhe kufijtë e saj është ndjenja më fisnike dhe më e thellë e arritur nga qeniet shqiptare. Që dashuria për Mitrovicën, me ndonjë qëllim të fshehtë joshënjtërues, është një poshtërsi dhe tradhti kombëtare më shumë, që prirja ndaj një qyteti të tillë të ndarë përgjysmë nga Hashim Broja, gjenerali frances dhe firmosja nga një femër që nuk di se çështë familja dhe lerë më të ndiej dashuri për Mitrovicën duke mos i qëndruar besnike fakteve historike…
Filozofitë e Edita Tahirit si t’i kuptojmë ne, shpirtin e saj të lig, si qenie joshqiptare që ka përgjegjësinë më të madhe për mashtrim, ajo që ka vetëdijen e evulocionit negative të qenit tradhtare, kjo mashtruese e gënjeshtare do të përfitojë nga përulja e saj diciplinën dhe edukimin e të qenurit servile përpara armiqëve si në kushtet politike dhe kulturore. Me rrezikun që edhe në këtë rast për moralin zbulohet e thënë gjithnjë, do të kisha dëshirë të merrja guximin për t’iu kundërvënë një pështjellimi të dëmshëm dhe të pavend që kërcnon sot të vendoset, në një mënyrë krejtësisht të pavënëre nga trutharët dhe gati me të pavetdijën tonë më të qetë të mundëshme, midis tradhtisë dhe mashtrimit filozofik. Unë jam i mendimit që Edita Tahirit Ti humbet e drejta si shqiptare dhe si qytetare?
