KRIZA POLITIKE DHE ZHVESHJA NGA NACIONALIZMI SHQIPTAR
Shqiptarët, po jetojnë në një kohë të çuditëshme!
Perëndimi mund ta njohë historinë shqiptare, ndonëse jo rrallë herë vetëm nga propaganda e spiunëve e tradhtarëve. Kur përseriten ose përçudnohen përvojat e politikanëve e deputetëve shqiptar dhe situatat e ngajshme historike, është e pashmangëshme të mos u referohesh analsitëve e komentuesve me dy fytyra mbi ngjarjet historike e fetare të PDK,së, LDK,së dhe NISMËS.
Në njërën anë ulërijnë me gjithë forcë kundra kësaj politike të flliqur, ndërsa në anën tjetër aderojnë në këto parti. Nuk është e tepërt t’Ju përkujtojmë disa të dhëna thelbësore, që e bëjnë çështjen shqiptare çështje më tragjike kombëtare në Ballkan, Evropë dhe në Afrikë.
Si kemi mbërritur deri në gjendjen e sotme? Kriza, siç e kemi treguar, u formua nëpër dy rrugëve kryesore. E para, ishte mobilizimi i krimit politikë dhe kjo është mënyra që ka çuar në formimin e një numri të madhë politikanësh të korruptuar. Rruga e dytë kishte të bënte në thelb me procesin e përfshirjës analfabetëve në politik. Sigurisht që ky është një ndër kriteret kryesore që përjashtoj shtetin etnikisht homogjen shqiptar dhe flamurin kombëtar nga skena ndërkombëtare.
Këtu dëshiroj të shpreh gjykimin: që shteti dhe kombi i ditëve tona po pësojnë gërryerje të mëdha, për të mos thënë shpërbërjen, për shkak se tipari i tij plural, gjuhësor, kulturor e historik apo polietnik po minohet nga proceset e zgjerimit dhe “modernizimit” të shtetit dhe nga problemet e krijuara prej proceseve sllave, rome, turke e dreqi e i biri… një shtet i krijuar prej aborigjenësh e tribushë afrikane. Si një stuhi kërcnuese, këto minoritete mbanin gjthmon një qëndrim anti-shqiptarë. Kjo shpifje me tendenca antikombëtare ka gati 20 vjet që trumbetohet jo vetëm nga Hashimi e Isa e ca biçimë të tjerë që hiqen si hoxhallarë, historian e atdhetar. Antikombtarizmi i tyre e kësaj kompanie, pasardhësit e kolaboracionistëve të zajednicës e Erdoanit vijojnë t’i bien borisë së tyre antishqiptare. Kjo dukuri është tragjike.
Shteti ynë kombëtar është i sulmuar nga krizat e brendëshme korruptive e fetare, si gjithashtu është kërcnuar edhe nga forcat e jashtme sllavo-turke. Roli i tij si aktori parësor ekonomik, politik dhe kulturor në arenën ndërkombëtare është vënë në dyshim. Megjithëse kjo çështje u cek në kreun e parë, ajo ka nevojë të përballohet më plotësisht, veçanarisht nën dritën e zhvillimeve të kohëve të fundit në Ballkanë, e sodomos në Dardani, Maqedoni e Greqi.
Duket sikur shteti ynë kombëtar është i parigjenerueshëm dhe indentiteti kombëtar, megjithëse të rimodeluara në menyrë periodike, ka për t’u zhdukur! Në këto rrethana, a mund ta mendojmë seriozisht idenë e një shteti ku rigjenerohet dhe vullnetarisht ti dërzohet pushtetin një organizimi më të mirë, që do ta zëvendësonte kombin dhe shtetin kombëtar si objektin e besnikrisë dhe pasionit për shumicën e shqiptarëve? Veçoritë morale dhe intelektuale, tërësia e të cilave shpreh shpirtin e një populli, përfaqësojnë në vetvete sintezën e gjithë të shuarës së tij, trashigiminë e të parëve dhe arsyet që e shtyjnë atë të sillet në këtë apo atë menyrë. A nuk u bien të gjithëve në sy dallimet psikike që ekzistojnë midis tyre dhe a nuk lexohen këto dallime në faqe të historive të tyre?
Vlerësimi i kësaj çështje është diçka urgjente. Fakti se në shtetet ku jetojnë shqiptarët duhenë të zhvishen prej pushtuesve të tyre. Kurse shqiptarët nën pushtimin e tyre duken po aq të painteresuar për të rimarrë po ato pushtete pas dimrit të madh maqedonë dhe atij serbë, e kanë rritur ndjesinë e paradoksit, ndërë shqiptarët paradoksë, sikurse që i kanë bërë ngjarjet më tragjike në Dardani dhe në vetë Maqedonin, mu në pragun e Bashkimit Evropian.
Ky shkrim shërben si një lexim i domosdoshëm për çdo shqiptar dhe profesionistët e fushave të sociologjisë, politikës dhe maradhënieve me shtetetë përreth.
