Afrim Caka
Ҫ’KËRKËLLET SI SORRË, O HALIL MATOSHI?
Faqja e zezë e Matoshit!!!
Siç del fare hapur me thënien e vetë antishqiptare e Dradane
Ka ardhur koha që shqiptarët e vërtetë të ngrenë krye kundër tradhtisë, të mposhtin tradhtinë modetrne.
Zonja dhe zotërinj, mendoj se nga pikpamja intelektuale duhet të marrim parasysh dy pengesa të veçanta të Halil Matoshit në njohjen e rrjedhave të deklaratave të tij. Në radhë të parë, Matoshi nuk është mësuar me iden e aplikimit të një përcaktimi strikt kombëtar dhe atdhetar të jetës mendore; së, ai tregohet dhe është injorantë në lidhje me historinë, kombin, flamurin që i dallojnë proceset mendore të pavetëdijshme nga ato të vetëdijshmet që duhet t’i ketë çdo analistë, i cili është i njohur për ne me deklaratat dhe analizat e tija antikombëtare.
Sa më thellë të depërtojmë në patogjenezën e sëmundjes mendore të Halilit, aq më tepër do të zbulojmë lidhjen mes islamit politikë dhe produkteve të tjera të mendjes dhe të pavetëdijshmes së tij. Me fjalë të tjera kur të dyshuarit, të dështuarit duke dashur që të gjejnë rrugë shpëtimi, imitojnë turqë e arabë ata që janë më të vërtetë ariqë të vërtetë. Ky fakt tregon se ai ka ecur mjaft përpara me tradhti dhe tani s’delet kollaj prej saj. Deklarata të tilla shqiptare, të heqesh dorë nga çdo ideal kombëtar… Këtu duhet të dallojmë ato që janë antikombëtare dhe ato që që janë mpleksura me sulltanët turqë. Këto të dyjat dualnë në shesh sepse të tillë janë vetë tradhtarët tanë, e mpleksur me të huajt.
* * * *
Halil ti je, një kufomë anadollake!
Zot na ruaj sikur të shkas goja dhe Matoshi të ndjekë shembullin e Naim Tërnavës, Shefqet Krasniqit, Irfan Salihut e Olsi Jazexhive etj! Këtë po e përmendi vetëm për të treguar se kufiri deri ku mund të shkojë goja e një tradhtari i cili nuk ka sjellë as kontributin më të vogël për të mirën e kombit.
Një analistë banal… Një mendim, për Matoshin çka po e pret kombi shqiptar prej tij, më lejoni t’ju drejtohem me anë të kësaj letre të shkurtër. Një shqetësim orëve të fundit u nxitje për këtë letër, e sidomos, deklarata e Halil Matoshit:
“Të hiqet Skënderbeu. Nuk është i yni!”.
Një deklaratë antikombëtare fund e krye!
Me sa duket, strategjija turke është bazuar, pikërisht, në këtë kurth:
“T’i bëjë shqiptarët bashkëfajtorë, madje edhe fajtor, dhe vetë të dalë i larë. Turqit s’kanë ç’kërkojnë më shumë nga kjo tradhti e Matoshit!”.
Unë se kuptoj ndjenjën e tij të pa përgjegjësisë, se kuptoj drojën se mos bëri ndonjë tradhti, që s’duhet bërë. Në këtë rast, më lëjoni t’jua kujtoj, o Matosh, se unë si gjakovarë, nuk do të guxoja kurr t’jua jepja këtë këshillë, kjo një ditë do të rëndonte në ndërgjegjën dhe biografinë tënde. Dhe drejtësia vazhdonë të jetë e verbër dhe e shurdhër. Kjo është pasqyra dhe fytyra e Matoshit e cila noton në ujërat me njolla të zeza, madje ndoshta më shumë se ajo, edhe pse autori dhe analisti i Njollave përfundon në njëren e qenefave të Prishtinës. Ndërsa në fund të saj, po me deklaratën me goj ndodhet togfjalshi:
“Sa të jem unë analistë nuk e pranoi dot Skënderben si heroin TIM!”.
Cili është ky njeri? Është me origjin terbeshe apo turke. Ka bërë disa deklarata në media të cilat nuk janë pëlqyer, por kur i dëgjon me vemendje të bien në vesh nëntekste dhe ekuivoke të dyshimta për popullin shqiptar dhe sëfundmi për Skënderbeun. Disa fije na çojnë deri tek historianët turkë. Nga të gjitha këto fakte të fundit, të cilat ne po i shohim e dëgjojmë nga ai, del çështja se mbase është fjala për diçka të menduar dhe të lidhur me disa hoxhallarë të dyshimtë, por në rrugën e drejtësisë nuk del gjë, heshtë, kurse dyshimet duken mjaft të plota.
Halili ka komente të ndryshme, duke shprehur mosbesim ndaj historisë dhe kombit që ka marrë përsipër koka e tij. Një “intelektual” reaksionar, duke bërë komente banale, midis tjerash është shprehur: “Kosovarëve nuk mund t’jua imponosh një Skëndërbe, ashtu siç nuk mund t’jua imponosh që të ndiejnë vetën shqiptar!”.
Matoshi filloj hapur luftën kaq brutalisht kundër kombit tonë dhe ne duhet t’i përgjigjemi, të përgatitur, të bindur se duhet të bëjmë një luftë të drejtë kundër një tradhtie të madhe dhe kundër tradhtarëve më të mëdhenj që kishte njohur kombi shqiptar.
Mendoj, se kjo është e mjaftë për të kuptuar, se kurrsesi shqiptarët nuk duhet të bjerë në këtë grackë. Turqia do ta quajë ndërgjegjën e larë dhe, kjo do të jetë fatale për Dardaninë. Jam i sigurt se turqit presin me padurim të tilla deklarata e analiza. Dhuratë më të madhe nuk mund të këtë për ta për spiunët tanë. Ҫ’na mbetet të themi për njerëzit si Matoshi primitivë e trutharë, që me tallje e quajmë antishqiptarë. Në Dardani jetojnë rreth dhjet mijë të tillë në parlamentë, qeveri e xhami. Sa më shumë shtohen halabakët, aq më pak të rrëzikshëm bëhen. Larmia i dobëson. I lutem çdo lëxuesi të paanshëm që këtë deklaratë të vërtetë Matoshjane t’i peshojë mirë, t’i ndreqë dhe t’i përhapë. Lëxuesi i vëmendshëm që i shprehin lirshëm mendimet e tyre, shkojnë gjithnjë në mbrojtje të rilindasve tanë.
Ndryshimi është i madhe në mes Skënderbeut dhe Halil teneqexhiut. Ndryshimi i vetëm është se, ndërsa ëndrrën e Skënderbeut e kishin ndërprerë Matoshët e Thaçët edhe gjëmimet e topave serbë e turqë. Ëndrra e Matoshit ende vazhdon, në pritje, natyrisht, për patetizimin e tij, saqë, pasi i quan shqiptarët kosovarë dhe përhapës të ideve antishqiptare, antidardane, përfundon me fjalët:
“Bësoj vërtet te Erdogani dhe te Milloshi, populli nuk do ta marrte vesh të vërtetën?”.
Ky analist për të fshehur marrëdhënien e njëmend mes tyre, njëherësh me cektësin ndjenjësore të lidhjes së tyre, Matoshi rreket të flas për një “kombë kosovar e një Skëndërbe që nuk është i yni”, të cilat na i paskësh humbur Sulltani, ndërsa Matoshi i paska ruajtur ato, nën thundrën e terrorit të kalit të Skënderbeut.
Ndërkaq shfaqë habinë se ai nuk heqë dorë nga përrallat për turqinë e për Olsi Jazexhin për “kombin shqiptarë dhe Skënderbeun hero” dhe duke mos i mbrojturë ata, mbrojti janiqerët e Sulltan Muratit. Aspak origjinale për rimohuesin “shqiptar”. Por Halili i Don Kishotit ka gjithnjë frikë të tmerrshme nga një Dardani e çliruar, nga një Dardani shqiptare qoftë edhe Republikë, pale e pavarur, sepse ajo do të ishte e një modeli më të përparuar edhe kundër anadollit, edhe kundër marëzisë Erdoganiste. Është e kuptueshme që edhe vartësit e tij bien viktima, ndonjëherë të “sinqeta”, të marrëzisë internacionaliste dhe të ëndrrës “vëllazërore” midis kosovarëve dhe turqëve, duke rezulltuar e fshirë çështjen kombëtare shqiptare dhe së pari Dardania.
Kështu, përpara syve të të gjithë botës, populli shqiptar i ra për pjesë të përjetojë një nga zezonat jo të rralla që kanë tronditur trojet shqiptare e këtë planet. Që nga lozhat e tyre, Matoshi dhe të tjerët ndoqën me javë, me muaj, me vite e shekuj krusmën e tij, vrasjet dhe trullosjen tij. Shumica, me dhembje e brengë, disa me shpërfillje e të tjerë, më të paktë, me cinizëm deri në tradhti kombëtare. Kështu e panë si u goditë më sëpatë, më thikë, me plumb, si u shkul nga themelet, si u rrëzua e si u ngrit prap, duke marrë këmbët nga ai tmerr. Kjo është lënda e një drame e Matoshit të shpërbërë ose, më mirë, lënda e një Don Kishoti i Panços.
I përket lexuesit apo komentuesit që, gjatë leximit, t’i bashkojë në mendjen e tij të gjitha dhimbjet që përjetoj kjo Dardani, për të ndërtuar ai vetë në kokën e tij katedralen e një vuajtjeje kolektive.
