NËNA
Poezi nga Veron Hoxhaj
Nëna është aromë
Është valjum qetësus,
Por është dhe si lëmshi
Që të mbyt në gush.
Ah moj Nëna ime ,
Meteor e rrallë..!!!!
Sa me dhëmb mua shpirti
Se jam mërgimtarë.
Çdo gjë që un ha,
Më ri lëmsh në grykë,
Bashkohet me mallin
Dalin lot nga sytë.
Eth sytë te fëmija,
I shikoj me radhë,
Ah moj Nena ime
Te ndjej ,sa ke mall.
Ngrihem në mëngjes
Shkoj në telefon,
Kur ti s’më përgjigjesh
Zemra më gulçon…!
Ne punë nuk shkoj dot
Me priten fuqia,
Kur të dëgjoj zërin
Kërcej si fëmija,
Mëngjes biri Nënës
me zërin e ngrohtë,
fytyrën e qeshur
dhe syrin me lot.
Ah moj nena ime
Më mungon gjithë çka,
lakrori me lakra
Që më bëje mua.
Nga thellësie zëmrës
Dhe nga shpirti im,
Gjithë Nënat e rruzullit të kenë lumturin. Veron Hoxhaj