SHPIRTI I SHQIPTARIT DUHET TË USHQEHET ME DITURI
Kuptohet që shpirti i shqiptarit duhet të ushqehet vetëm me dituri, jo me errësirë. Ajo që dëshiroj të shtroj para shqiptarëve të vërtetë është kërkesa për ndryshim parimor në qëndrimin ndaj kombit, flamurit dhe shtetit Dardanë.
Duhet ruajtur të vërtetën për vetën tanë, si i vetmi pishtar.
Fjalët dhe shkrimet e mia të vërteta duken kurdoherë paradoksale nga armiqtë e kombit! Një krusmë e mbrendëshme, që vetedija e shqiptarëve të përjetohet si zonë e turbullt, ku nuk është e vështirë të kapet prej së keqës. Kur viktima thërret për ndihmë, asnjë arsye shtetërore, asnjë konvektë, asnjë tjetër, asnjë moral nuk mund të justifikojë mëdyshjen. Populli shqiptar i Dardanisë është viktima që e ka islamin politik rrethë lakut në fyt.
Zëri ynë është i mbytur dhe shpeshherë femrave shqiptare u ndalohet shkolla dhe veshjet bashkëkohore është një fenomen i dallueshëm.
Kur i shkruaj këto fjalë, unë nuk mendoj kurrë, që gjaku i derdhur, paqja dhe mirëkuptimi i djeshëm i arritur me aq mundime, të rrezikohet për shkak të shqiptarëve. Kaq do t’i duhej Turqisë e sllavëve, për të hedhur islamin politik të rëndë mbi çështjen e Dardanisë, sa herë që ajo shfaqej në horizont, pas pritjes me durim të orës së vet të hakmarrjes, do të ishte i mjaftueshëm për ushqyer islamin politik, dufin e pafundmë për për poshtrim, siç shihet deklarata e fundit e IVICA DAҪIҪIT. Por, për fat të keq, Serbia ka qenë kështu dhe në ndërgjegjën e saj rëndojnë mjaft pesha krimesh të vjetra e të reja të cilat duken sikur do të harrohen, por nuk harrohen e s’mund të harrohen kurrsesi.
Tezat e “përplasjes së qytetërimit Dardanë me islamin politik” ka filluar të qarkullojnë në vitet e para pas luftës “rrënjët e zemërimit të muslimanëve radikal”, pas perëndimit të sllavë në trojet shqiptare. Ky operacion ideologjik fsheh një paradoks tjetër tragjik: shqiptarët gjithmonë kanë qenë një popull thelbësisht europian për pothuajse tre mijëvjeçarë e më tepër. Thelbin duhej kërkuar ndoshta pikërisht te fjala e fundit. Një komb. Një nyje që të mbetet në fyt. Për shqiptarët e mi, përpara se të jetë një ide kombëtare, një thelb historik, disa kërkojnë tempuj të errësirës sëbashku me të shami e ferexhe, një lëmsh që të mblidhet në gjoks. Që të shtrëngon e të mbytë…
Nëse varfëria i shtyn shqiptarët të luten, të njëjtën gjë e bën edhe politika korruptive.
Kriza politike dhe ekonomike e këtyre viteve paraqet pikën e ndërprerjes së dy proceseve të pabarabarta: ngjitja e disa politikanëve në pasuri përrallore, ngjitja e islamit politik nga ana e disa hoxhallarëve të shitur e të shit blerë dhe rënies së vendit në varfëri të skajshme. Rënie relative, sigurisht, por sidoqoftë rënie, në fund të së cilës supermacia e fuqisë së vjetër është e “përcaktuar të zhduket emri Dardani”. Mos e dhashtë Perëndia!
S‘kishin qenë vetëm gjak humburit shqiptar, por edhe disa “Themeluesë” që kujtonin se fjala komb“ të ngecte fyt. Vinte gjithmonë një ditë, një çast i vetëm, që ajo e bënte me dije qeniet shqiptare. Dhe ndodhte vetë me shqiptarët, që kishin dhe kanë raporte apo mendime dramatike me të, për shkak të robërimit pesëqindvjeçar. Si të mos mjaftonin fjalët e vjetra pesëqindvjeçare, krijoheshin aty për aty nëpër xhami e kancelari gjithmonë të reja e fatale, ndonëse shumica e shqiptarëve gjak humbur ngjanin me turqit e sotëm e osmanët e djeshëm, madje kishin brenda tyre hijen e turpit e të vdekjes. Sa më shpejtë që shqiptarët e qytetëruar ta çlirojë veten e saj nga ky turp (tradhti), aq më mirë do të jetë.
Kthimi i fesë së vjetër “islamit politik” në skenën politike të Dardanisë rreth këtij pesëmbëdhjetëvjeçari, si në qytetet pak të zhvilluara dhe jo të zhvilluara, sidomos në fshatratë përreth, si në Kaçanik, Prizren, Pejë, Prishtinë, Mamushë, Drenicë e Gjilanë etj. Konteksti specifik i secilit qytet është natyrisht i ndryshëm, por konteksti i sjelljeve është i njejti. Ngjitja e disa politikanëve dhe i disa fetarëve radikal dhe rënia e të tjerëve sigurisht që janë dy fenomene drejtëpërdrejt të lidhura ngushtë më Turqinë e sotme, por janë sidoqoftë të ndërvarura ngutësishtë. Kjo është fatkeqësia e një kombi, por jo ndoshta edhe tragjedia e një kombi..!
Në vendi tonë lypset të rexhistrohet ky faktor rrezikshmerie, që i duhet shtruar rëndimit të “mjerimit” real të një populli si ky i yni: përballë dobësimit të rolit të shtetit, individët gjak humbur e përceptojnë islamin politik dhe politikën e korruptuar gjithnjë e më shumë si “të përjetëshme”. Jo sepse disa hoxhallarë e politikanë premtojnë jetën e përjetëshme, por sepse ekziston para shtetit-komb, islami politik. Si një formë tranzitore e historisë neoosmane, duke riadoptuar disa prej funksioneve prej saj, pak siç kishte bërë foltoret nëpër xhami në pjesët më të mbrapambetura të shqiptarëve në kohën e Perandorisë Osmane në rënie. Islami politik (fashizmi i zi) dhe politika e korruptuar, ajo që e ngjall me shumë ankthe dhe frikëra dhe perceptohet, pra, ashtu siç e përceptojnë të tjerët për ne.
